IES nº 1 de Ordes (Ordes, A Coruña)

Unha modificación xenética que permite que as plantas sigan crecendo ainda sen auga.

 Na natureza, logo de que non haxa auga as plantas deixan de crecer. Os científicos, utilizando este mecanismo natural das plantas, aproveitando para diseñar variedades vexetais que sexan resistentes á sequía. O problema é que a planta frea o seu crecemento, pode arruinar unha colleita. Agora un grupo de investigadoras conseguiu plantas que, en situación extremas de sequía, seguen crecendo. Probaron cun tipo de herba, agora estano intentando con cereais.

Este tipo de investigacións que logran que a sequías non consigan estragar as colleitas son moi importantes, xa que nos últimos 40 anos a porción do planeta que sofre sequías é o dobre. O cambio climático ameaza con acelerar o proceso e países como España ou México están ao fronte. Polo que é de gran importancia conseguir variedades de vexetais que poidan soportar longos períodos de sequía.

Isto lográrono os científicos do Centro de Investigación de Agrigenómica (CRAG). Modificaron xenéticamente exemplares de Arabidopsis thaliana, o máis parecido a un rato de laboratorio, pero en versión vexetal e a primeira planta á que se lle secuenciou o xenoma. O que fixeron foi sobre expresar un receptor celular dunha hormona vexetal (o BRL3, un brasinosteroide) que regula o crecemento, siendo clave nos procesos de expansión, división e diferenciación celular dos texidos más novos da planta.

“Coa sobre expresión xénica multiplicamos por cinco o número de receptores de esteroides nas células vasculares”, explica a autora sénior do estudio, a profesora do CRAG e investigadora do CSIC, Ana Caño. En condicións de sequía estos BRL3 enriquecidos disparan a acumulación de azúcares nos tallos máis tenros e, en particular, nas raíces. “As plantas necesitan a auga para facer azúcares, pero ao acumulalos nas raíces, non perciben que falte auga”, engade Caño.

En condición normales as raíces móvnese e retórcense buscando auga nun proceso chamado hidrotropismo (o movemento de orientación dun organismo, como reacción a un estímulo producido pola auga ou a humidade). Se non hai, é a planta que non cede humidade durante a osmose ata secarse. Nestas herbas de proba, a glucosa, a fructosa e outros azúcares son osmoprotectores, e dicir que aislan as raíces e o talo. Tras un período extremo de sequía, 12 días sen unha gota de auga, o 44% das plantas modificadas sobreviviron. Mentres que nas plantas sen modificar so sobreviviron o 20%.

 ”E sen parar de crecer”, aclara Caño. X afora eliminando uns xens ou incluído outros, había estudos anteriores que xa lograran plantas resistentes á sequía. A diferencia que hai con estre proxecto é que este traballo imita o proceso natural das plantas (sen auga, as plantas paran de crecer, co tempo comezan un proceso de morte celular programada). Nesta investigación o xen manipulado protexe do estrés hídrico sen deter o crecemento

A autora recórdanos que se trata dunha herba, agora o que hai que lograr e que eses resultados se logren na agricultura.

Comentario:

A noticia en si e moi interesante, porque nos fala de como, nun futuro non moi lonxano, poderíamos obter plantas ou neste caso no que están invertindo tempo, cereais;  que resistan climas con pouca auga. Isto chegou a ser posible xa que o indice de sequías no mundo aumentou moito, e os investigadores precisaban unha planta que, no caso de que faltara auga, non pararan de crecer e polo tanto deixar de producir como no caso do millo por exemplo, se para de crecer nunca se chegaría a ter a espiga, estragando a colleita toda.

Os investigadores deste instituto conseguirono nunha herba,  pero pronto se podería chegar a conseguir en cereais, árbores…